Freezing in the jungle

Daar zijn we weer. Droger wilde we het hebben in KL en dat hebben we gelukkig gekregen! KL is een grote stad waar we onder andere naar de Petronas towers zijn geweest, vanaf de KL tower het uitzicht over de stad hebben gezien, geshopt in de Central Market, een hypermoderne Moskee gezien en uitleg van een vrijwilligster gekregen (dit alles in ons geleende paarse gewaad) en we hebben heel veel shopping malls gezien. Dachten we dat het in Bangkok erg was…hier was het minstens zo erg. Shopping malls van 9 verdiepingen, loopbruggen die de verschillende malls met elkaar verbinden, trein, metro en natuurlijk de gratis bus en niet te vergeten het pretpark in de Berjaja mall. Ongelooflijk en we hebben onze ogen uitgekeken. Niet teveel geshopt want we mochten naar Borneo maar 15 kg meenemen :)

Dat brengt mij meteen op ons volgende avontuur. Van KL zijn we naar Melakka gegaan wat 200 jaar lang van ons Nederlanders is geweest. Dom dat we dit hebben geruild voor een stuk van Indonesië. Maar we moesten hier natuurlijk wel even langs.
Vanaf Melakka zijn we op zaterdag 4 mei met de bus naar Johor Bharu gegaan. Nou zijn de busritten tijdens onze reis altijd al lichtelijk enerverend te noemen en jawel deze misstaat niet in de lijst. De bus was maar 10 min te laat maar reed vervolgens als een slak, wat wij natuurlijk niet gewend zijn met al dat gescheur. We hadden het zeer ruim genomen dus toen we om 13.44 uur aankwamen op het busstation was er nog niets aan de hand. De shuttlebus naar het vliegveld konden we ook zo in maar toen begon het echte gedonder. Hij vertrok op het eigenlijk busstation pas om 14.30 uur en zou er dan een uur over doen, niets aan de hand want dan waren we nog op tijd. Bleek meneer zijn bus een defect te hebben dus in plaats van naar het vliegveld reed hij even om naar kantoor om daar van bus te wisselen. Inmiddels kregen wij het ietsjes warmer want we zouden dan wel op tijd zijn maar we wisten niet of we het qua bagage wel redden dus moesten we waarschijnlijk flink omladen wat ook tijd kostte. De nieuwe bus was voor hem natuurlijk nieuw genoeg dat het ook dit keer niet snel verliep en uiteindelijk zijn we half struikelend de bus uit gerend om 15.50 uur. Snel op zoek naar een weegschaal en wat bleek…Niels 18,3 kg en ik 16.8 kg. Jeetje dat dragen we dus al maanden op ons rug…dat mocht beide maar 15 kg zijn dus dingen overladen in de handbagage. Alleen de laptop al woog 1,5kg maar die mocht sowieso mee als handbagage dus nog wat extra kleren eruit en we konden gaan. Alhoewel…de hoofddoek achter de balie was waarschijnlijk net nieuw want wij hadden betaald voor counter check in en ze wilde ons doodleuk naar de self check in sturen. Toen onze bagage te zwaar was moesten we er dus nog meer uit halen en konden we daarna ineens niet meer inchecken want onze vlucht zou pas over 10 min in gaan checken…snap jij het, snap ik het maar wij snapten er inmiddels niets meer van. Netjes gaan wachten en deze vrouw was zeer behulpzaam, kregen onze boardingpassen, hadden samen 30,3 kg maar we misten nog een sticker van de security, natuurlijk, het zal eens mee zitten! Terug naar de röntgenband om onze bagage er door te sturen en vervolgens met sticker mochten ze mee op de bagageband, joehoe we waren ingecheckt maar houden nu nog veeeeeel meer van het ook Aziatische maar veel beter georganiseerde Istanbul!!

Aangekomen op Borneo hadden we een gezellig hostel in Kota Kinabalu (KK). We hebben niet veel gedaan de eerste dag, rondgewandeld over de markt, informatie ingewonnen over duiken en de stad wat bekeken maar deze is niet bijzonder verder.

De 6e mei vertrokken wij per bus naar Sandakan. Met de locale bus naar het minivan station, daar wachten tot de bus vol zat want met minder dan 20 personen vertrok hij niet. We hadden geluk dat we maar 20 min hoefden te wachten en vervolgens voor RM4 (1 euro) samen naar het busstation waren gebracht. Daar wilden we de bus van 9 uur nog halen maar helaas had ze pas om 11.30 uur plek. Uuuuhm nou ik dacht het niet en toen ik vroeg om een eerdere bus had ze toch ineens wel plek om 10 uur maar wel helemaal achterin de bus. Dat geeft niet, als we maar niet nog langer hoefden te wachten!
De rit was flink de bergen in, langs de Mount Kinabalu die ik over een week ga beklimmen en zigzagde tussen de palmolieplantages door. Het zou 6 uur duren maar ondanks dat onze chauffeur zelfs heuvelopwaarts met zijn bus nog mensen inhaalde en het gaspedaal flink wist te raken, waren we pas dik 7 uur later in Sandakan. Nog niet eens in het centrum dus hebben we een taxi genomen naar het hostel wat we voor ogen hadden. Sandakan is een schattig havendorpje waar we het best naar ons zin hadden. Het hostel was zo verschrikkelijk nieuw en schoon en met 2 queensize bedden waren wij in een paradijs beland. We zijn dus nog een nacht gebleven.
De dag nadat we aankwamen zijn we naar het Orang-Oetang centrum geweest. Om 10 uur en 3 uur werden zij gevoerd. Het is een rehabilitatiecentrum waar ze dus semi in het wild leven. Het voeren was niet heel druk maar de orang-oetans die zich lieten zien waren geweldig. Langzaamaan droop iedereen af en bleven wij samen met een Nederlands meisje nog over en de apen werden steeds actiever rondom het platform waar wij stonden. We hebben prachtige foto’s gemaakt van heel dichtbij en hadden dus absoluut waar voor ons geld. Om die middag ook nog te kunnen moesten we wachten want de wandelpaden waren afgesloten en verder was er weinig te doen in de omgeving. We hebben dus zitten lezen in het restaurant. Toen raakten we aan de praat met Mr. Aji, een fotograaf die ook jungle tochten op de Kinabatangan deed. Wij hadden al geboekt bij Uncle Tan Wildlife maar raakten behoorlijk aan het twijfelen door Mr. Aji en zijn prachtige foto’s. Zijn kaartje meegenomen voor het geval dat…
De middag voedering viel behoorlijk tegen dus hebben we vrij rap de local bus weer terug naar Sandakan gepakt (23 km verderop).
Op 8 mei begon onze jungle tocht. We hadden besloten om toch maar gewoon bij onze boeking te blijven en naar Uncle Tan te gaan. Kwamen we op het kantoor aan, was er niemand. Werden we uiteindelijk geholpen door de meest norse Malay die ze maar konden vinden en onze spijt groeide met de minuut. Jammer genoeg was er niets meer aan te veranderen en namen we het feit dat we ook nog eens met 4 anderen waren op de koop toe. We hebben de hele ochtend aan onze fotopresentatie gewerkt en op de bank gehangen totdat we konden lunchen. Dit viel Niels erg tegen en het humeur zakte hem nog verder in de schoenen. Toch hebben we ons wat opgepept en zouden we er het beste van maken!! Gelukkig is dat helemaal gelukt!
Samen met een ouder Duits koppel en een super gezellig Canadees stel van onze leeftijd gingen we met de bus en de boot naar het kamp waar we sliepen. Heel basic in een houten hutje op palen zonder ramen en deuren. Slapen op een matras op de grond met een klamboe erboven, echte jungle dus!!
Gedurende de 2 dagen zijn we op de boot op zoek gegaan naar wildlife maar ook door te lopen door de jungle. Dit is in tegenstelling tot Taman Negara een secundaire jungle, gekapt en herplant dus. We hebben een heleboel beesten gezien en waren uiteindelijk helemaal blij met de keus om naar Uncle Tan te gaan. Onze gids Leo was super gepassioneerd en enthousiast en maakte het helemaal geweldig om mee op pad te gaan. Over het geheel gezien hebben we de volgende beesten gespot: mini krokodil, kingfishers (vogel), arenden, kikkers, kleine slang, hornbills (vogels), een civit cat, grote vleermuizen, uilen, 2 soorten makaken, proboscis apen (neusapen) en natuurlijk niet te vergeten nog meer gibbons!! Een goede score al zeggen we het zelf en we hebben genoten! Het eten was vooral ’s ochtends heerlijk en op zich konden we de JFC (jungle fried chicken) ook wel waarderen, tja het blijft toch de jungle!
Toen we 10 mei terugkwamen uit de jungle hebben we samen met Tara en Matt, de Canadezen, de bus genomen naar KK. Bevroren kwamen we als ijspegeltjes de bus uit na 7 uur in de gierende airco te hebben gezeten. Ingepakt met vest en deken hadden we het nog koud en sloeg het meteen op onze keel. We hebben een taxi naar het hostel genomen en omdat er geen kamer meer vrij was en er in onze kamer een stapelbed stond zijn Tara en Matt in onze kamer erbij gekomen voor een nachtje. Eindelijk konden we allemaal douchen na 3 dagen en ons opwarmen na de freezing busride!
Niels en ik hadden besloten om het duiken af te zeggen want verkouden is het niet goed om te gaan duiken en we willen natuurlijk wel een leuke laatste week hebben!! Dat is precies wat we nu gaan doen…GENIETEN!!

PS. Check het vorige verslag nog voor wat mooie foto’s van de Cameron Highlands, die was ik vergeten!