Mount Kinabalu

In onze laatste week zijn we afgereisd naar Kudat, the Tip of Borneo. We hadden het advies gekregen om bij Howard te overnachten dus dat gingen we doen. We zouden in een traditioneel longhouse slapen maar hier werd het dak van vervangen dus kregen we een hutje en dit was echt een jungle hutje. Dachten we dat we in de jungle primitief hadden geslapen…dit was nog vele malen primitiever. Je kon alleen zittend het hutje in door 2 klapdeurtjes en je sliep op een matras met een klamboe erover. Het dak was van palmbladeren en de “vloer” van rotan. Helemaal geweldig!! De toiletten moest je met compost bedekken als je geweest was en douchen deed je onder de sterren! Verder was er nog Fred, de lelijke huiseend die dacht dat hij een hond was en liepen er vele lieve katjes rond die uiteindelijk ook bij ons op bed eindigden :)
Overdag werden we naar het strand en restaurant gebracht en hebben we voornamelijk gerelaxed, gelezen, gesnorkeld en genoten van de rust!

Na dit heerlijke plekje kwamen we terug in KK wat inmiddels als thuis begon te voelen omdat we steeds in hetzelfde hostel terugkeren. Ik heb mijn spullen gepakt want mijn avontuur de berg op begon!!
Woensdagochtend heel vroeg wilde ik de bus nemen naar het Kinabalu Park en Niels de lieve schat is om 6.00 uur met me mee gelopen naar de bussen. Hier bleek de eerste bus pas om half 8 te gaan maar ik kon wel een taxi nemen voor RM80 (dit kost normaal minimaal RM150). Omdat ik stond te overleggen met Niels zakte het naar RM70 (15euro voor een 2 uur durende rit) en heb ik de taxi genomen. Onderweg prachtig Mount Kinabalu al kunnen zien liggen want het was onwijs helder. Jap de taxichauffeur maakte het gezellig met muziek in de auto en om 7.45 uur was ik bij het Kinabalu Park. Registreren bij de ene balie, naar het volgende gebouw om een ander formulier te halen en je gids te betalen. Ik wilde graag de gids delen omdat dit kosten zou besparen maar iedereen leek met een tour te zijn gekomen dus na 20min wachten heb ik besloten het volledige bedrag maar te betalen en een prive gids te nemen. Dit was Moidin en de beste man was lichtelijk trots dat hij mij mocht begeleiden, bleek uit het Malay wat hij met brede glimlach tegen de andere gidsen en later voorbijgangers sprak.
Om 8.30 uur begon de klim naar het Laban Rata resthouse. Dit ligt op 6km van de start en 2373m hoogte. Het was prachtig weer en een beste klim. Natuurlijk gevormde trappen die het heerlijk zwaar maakten voor je bovenbenen en kuiten. Bijna iedere kilometer was er een hutje waar je even kon bijkomen en na kort wat drinken gingen wij steeds weer verder. We hebben een constant tempo gelopen en dat maakte het een fijne klim. Respect voor alle porters die met voorraad (lees: zakken vol rijst en etenswaren) of bouwmateriaal op hun schouders naar boven liepen. Niet eens altijd op schoenen maar gewoon slippers, ongelooflijk, en dan maar RM3 (0,75cent) per kilo betaald krijgen!!
Rondom de 5km vond Moidin het leuk om mij de Paka cave te laten zien waar ze jaren geleden overnachten toen ze net de berg ontdekt hadden. Hij had alleen niet verteld dat dit geen goed pad meer is en dat het overgroeid is met plantage en dus kruip door sluip door was met natte voeten tot gevolg omdat het ook erg drassig bleek! Toch was het een avontuur en ik vond het helemaal leuk!
Helaas door dit uitstapje waren wij natuurlijk iets later dan dat we anders geweest waren en 5min voordat we bij het Laban Rata waren kwam er een hevige regenbui op ons neer. Dikke druppels dus snel regenjas aan, regenhoes over mijn tas maar alsnog door en doorweekt. We hebben in zo’n hutje nog zitten wachten en zijn toen maar naar het Laban Rata gelopen waar ik mijn sleutel voor de dorm (slaapzaal) kreeg. Ik ben eerst even op gaan drogen en bij Glen, een man van 57 uit Nieuw Zeeland, gaan zitten. Hem had ik al een paar keer gezien tijdens de klim en daar heb ik dan ook telkens mee gegeten vanaf toen. We hebben ons zwembad koffie en thee gedronken, letterlijk een zwembad want het was een mok waar je meer dan 2 handen voor nodig had om hem te omvatten!
Toen ben ik gauw naar boven gerend, ja ik kon toen nog rennen, om een bed onderin het stapelbed te claimen :)
Na een koude douche kwam ik weer beneden en waren er net 2 Nederlandse meiden aangekomen waar ik samen met Glen bij aan tafel ben geschoven. Zo begin je alleen en heb je al gauw weer nieuwe vrienden om je heen!
Om half 5 werd het dinerbuffet geserveerd dus hebben we gegeten en daarna ging iedereen naar bed want de volgende ochtend om 2.00 uur moesten we opstaan voor de klim naar de top. In mijn dorm was een Maleisisch meisje wat zichzelf helemaal dik aankleedde om te gaan slapen, inclusief handschoenen, muts en winterjas en dan nog onder 2 dekens…waar ik in mijn boxershort en hemdje onder de 2 dekens ging liggen en het al behoorlijk warm had haha. Ik voelde me wel wat raar en had last van mijn longen, toch het hoogsteverschil. Om 1.15 uur maakte de beste meid me wakker want ik moest me toch zeker wel klaar gaan maken, waarop ik natuurlijk tot 1.45 uur nog in bed heb gelegen en om 2.00 uur net als zij aan het “ontbijt” zat. Zoveel tijd heb ik niet nodig haha.
Om 2.30 uur vertrokken we als een lange sliert lichtjes de berg op. 3,7km naar de top en 800m omhoog. Het begon weer met trappen en ging uiteindelijk over in een touw waaraan we omhoog moesten klimmen tegen de rotsige wand omhoog. Langzaamaan werd het steeds kouder en omdat het niet snel genoeg ging aan het touw nam Moidin me bij de hand en hielp mij langs de mensen omhoog. Dit heeft hij de gehele weg gedaan en dat was maar goed ook want het was mentaal een heel zware klim. Het feit dat mijn longen ontzettend veel zeer deden was ook niet echt bevorderlijk maar gelukkig verdween dat na een tijdje. Fysiek ook redelijk een aanslag op je benen maar vooral mentaal, gelukkig was het donker en kon je niet ver genoeg kijken om te zien hoe ver de top nog was maar het was uitputtend. Als Moidin me niet naar boven had getrokken was ik misschien wel ergens eerder gaan zitten maar nee, ik ben een doorzetter en die top was een hel om te bereiken maar toen ik er eenmaal was en me dik had aangekleed tegen de kou was het prachtig. Het was nog mega donker toen we aankwamen en we zijn gebleven tot het licht was. Onbeschrijflijk mooi en niet te vangen op een foto (al heb ik dat natuurlijk wel geprobeerd). Toen werd het toch wel erg koud en zijn we aan de afdaling begonnen met nog wat mooie fotomomenten tussendoor! Om 8.00 uur waren we weer terug in het Laban Rata voor het ontbijt en Moidin wilde om 11.30 uur vertrekken. Hij vond het wel wat raar dat ik dat te laat vond maar uiteindelijk heb ik hem zover gekregen om gewoon om 9.00 uur te vertrekken! Ik wilde tenslotte gewoon naar beneden en naar mijn schatje terug!
Het drukkende gevoel op mijn borst en longen was totaal verdwenen en mijn eetlust helemaal terug, ik heb flink zitten ontbijten met Glen en de 2 Nederlandse meiden en om 9.00 uur zijn we allemaal samen begonnen aan de afdaling. Mijn knie getaped door een van de meiden die fysiotherapeut was maar helaas bleek dit al te laat en niet meer te helpen. 6km dalen was een regelrechte hel voor mijn knieën. Zo ging het de eerste 2 km nog aardig maar moest ik daarna echt langzamer lopen om niet al te veel pijn te hebben. Dan loop je natuurlijk scheef om je ene knie te ontlasten en begint de ander ook zeer te doen en had ik uiteindelijk ook nog een achillespees die net zo dik was als mijn kuit. In 3 uur en 15 min waren we bij de start en was ik super trots dat ik deze berg heb beklommen! Samen met Moiding mijn certificaat opgehaald, hem bedankt en samen met Glen nog even geluncht.
Toen stond ik daar weer moederziel alleen langs de weg om een bus aan te houden naar KK. Dat heeft maar 15min geduurd en toen kon ik de bus in springen, uhm figuurlijk dan want letterlijk kon ik absoluut niet meer springen. Vanaf het busstation heb ik onderhandeld en ben ik voor RM20 i.p.v. RM30 door een zeer agressieve taxichauffeur naar ons hostel gebracht waar ik strompelend mijn schat in de armen ben gevallen!! Ik kon echt niet meer, die knieën waren zo verrot, dat is nog vele malen erger dan spierpijn haha!
Inmiddels na een goede nachtrust zijn die knieën weer een heel stuk beter en is het alleen nog spierpijn die ik voel. Geen probleem want mijn schat heeft een 5 sterren hotel geboekt met zwembad waar we vanmiddag kunnen inchecken en lekker aan en in het zwembad kunnen gaan relaxen!! Dat is nog eens een fijne afsluiting van onze reis en zeer welkom na mijn fikse bergbeklimming!!

Wij gaan genieten van onze laatste dag en zien jullie snel!!