Phnom Penh

Lekker snel een nieuw verslag en ik hou het, voor mijn doen, dit keer kort!

Samen met Layla, waar we een kamer mee hadden gedeeld de eerste nacht in Phnom Penh, zijn we met een minibusje naar de Killing Fields gegaan. Je krijgt daar een audiotour, wij gewoon zelfs in het Nederlands, en zijn de route gaan volgen. Bij de eerste zin al stond het kippenvel op mijn huid wat amper meer wegging. Wat een vreselijke dingen heeft de Rode Khmer hier gedaan. Ondanks dat er heel veel toeristen komen heb je dit niet in de gaten. Iedereen loopt met zijn eigen audiotour rond, op zijn eigen tempo en er is niets toeristisch verbouwd of mooier gemaakt. Een heel indrukwekkend en heftig bezoek waar de tranen op sommige momenten achter je ogen prikten.
Na deze treurige bezienswaardigheid zijn we naar het Tuol Sleng S-21 museum gebracht met ons busje. Dit was een voormalige school die door de Rode Khmer gebruikt is als geheime gevangenis. Er werden hier mensen gemarteld en niet zomaar gemarteld, afschuwelijk gewoon. Foto’s, oude klaslokalen met de martelwerktuigen, foto’s van de vele slachtoffers maar ook degene die in dienst waren van de Rode Khmer en de isoleercellen. Vreselijk en je kan je niet voorstellen wat hier plaats heeft gevonden.
Het was een treurige ochtend maar een die we niet hadden willen missen omdat het een stuk geschiedenis van Cambodja is (en tja Renée, het was absoluut niet mijn favoriete vak en ook heel schandalig dat ik me echt niets meer herinner van Vietnam, ons eindexamenonderwerp…maar gelukkig heb ik een vriend die heel veel weet van de geschiedenis en mij dit gelukkig verteld :)).

We hebben Layla uitgezwaaid want die ging al naar Siem Reap en wij zijn naar de Russian Market gegaan. Dit is net de Bazar in Istanbul, smalle gangetjes met kleding en dan echte nep merk kleding. Ze zijn wel minder opdringerig als in Vietnam en we hebben ons natuurlijk laten verleiden tot het kopen van wat kleine dingetjes. Terug maar weer met de tuk-tuk want het was een eind. Bij de tempel waar we afgezet werden deed ik netjes mijn hoed af binnen maar werd ik vriendelijk verzocht door een monnik om deze geheel af te houden binnen de hekken van de tempel. We hebben een tijdje met hem staan praten wat wij en hij natuurlijk erg leuk vonden.

De dag erna hebben we nog maar eens een pakketje met schoenen en kleding naar Nl gestuurd omdat we ons nog steeds een breuk sjouwen aan onze rugzakken (zoveel hebben we echt niet meer bij ons :S).
We hebben nog een tempel bezocht en zijn naar het Royal Palace gegaan. De koning is alleen in oktober gestorven dus is een deel van het paleis afgezet omdat hij daar opgebaard ligt, we konden dus alleen de Pagode en de omliggende tuin bezoeken. Dit was echter wel de moeite waard dus hebben we hier een tijdje rondgedwaald.

Omdat dit toch weer drukke dagen waren hadden we al besloten om naar de kust te gaan. We hebben dus de bus genomen naar Sihanoukville. Tijdens deze busrit kwam ineens het besef dat we al een hele lange tijd aan het reizen zijn. Australië waar onze reis begon lijkt een eeuwigheid geleden, terwijl het in werkelijkheid 4,5 maand terug is. Dit betekend wel dat we al meer dan de helft van onze reis erop hebben zitten en dat de tijd voorbij vliegt. Een zeer toepasselijk gezegde is dan ook: “Time flies when you’re having fun”. Dat is ook zeker zo en we genieten iedere dag van al het moois dat we meemaken. Om dit alles te verwerken zijn we dan ook in Sihanoukville heerlijk alleen maar op de strandbedjes gaan liggen niksen, nippend aan onze verse fruitshakes. We zijn inmiddels wel heel goed geworden in het vriendelijk afwijzen van bedelende, verkopende mannetjes en vrouwtjes. Je wordt op het strand om de paar minuten belaagd door iemand die je een boottripje aan wil smeren of een massage, een pedicure, manicure, fruit of een simpel gevlochten armbandje. Negeren heeft geen zin dus is onze standaardzin als ze aankomen: “No, Thank you!” en dat zeggen we dus zo’n honderd keer op een dag. Ook de tuk-tuks wijzen we op deze manier vriendelijk af. In het begin werd ik er namelijk redelijk pissig van dat ze door blijven zeuren, nee is gewoon nee maar daar werd ik zelf niet vrolijker van dus nu leggen we netjes uit, nee wij lopen…en lopen dan rustig door. We zijn er zelf een stuk relaxter van om het op deze manier te doen. We blijven nog een dag heerlijk aan het strand en gaan dan naar Kampot waar we ook nog even uitrusten om vervolgens richting Battambang en Siem Reap te gaan.

Lieve allemaal, jullie zijn jaloers op ons omdat wij hier in het warme weer zitten…maar bij het zien van die mooie witte sneeuwfoto’s zijn wij ook een beetje jaloers op jullie. Wij zullen hier dubbel en dwars genieten, doen jullie dat dan ook voor ons?!