The Loop

The Loop is een rondje van ruim 400km door het Phu Hin Bun National park in het midden van Laos. Deze route wordt vanuit Thakhek veel op de motor gedaan en gaat langs een aantal prachtige grotten.
Maar om in Thakhek te komen moesten we eerst de lokale busritten overleven. Dit was ontzettend leuk want je zit als enige toerist tussen de lokale bevolking, de bus stopt overal om nog wat extra mensen mee te nemen, de plastic krukjes worden dan gewoon in het gangpad gezet om extra zitruimte te creëren en er gaan de nodige scooters en dozen op het dak. Natuurlijk kan een scooter ook gewoon in het gangpad gezet worden en als we dan stoppen voor een plaspauze hoef je de bus niet uit om eten te kopen want de verkopers komen hier met al hun waar gewoon naar binnen en wringen zich langs alle spullen die natuurlijk in dat gangpad gezet waren. Niet te vergeten dat de kippen zowel in het bagageruim onderin de bus zaten als natuurlijk vlak naast ons, tot grote vreugde van mij. Ach, zo lang ik hem zelf niet op schoot hoef te houden vind ik het prima en heb ik alleen wat schichtig om me heen zitten kijken af en toe. Tot zo ver de lokale bus die wij vanaf nu zoveel mogelijk gaan nemen overal naartoe!

Rij je een half jaar geleden de brommer van je moeder nog haast de sloot in tijdens een testrondje…besluit je om in Laos een 100cc motor te huren en 4 dagen te gaan crossen om de beroemde Loop te rijden. Ik hoor jullie nu denken….is dat nou wel zo’n verstandig plan Daan…ach ja, jullie kennen me! Achterop de motor in Cambodja liep ik al schade op dus zoveel erger kan het niet worden, laat ik het nu gewoon achter het stuur proberen!
Zo gezegd, zo gedaan en we hebben bij Mr. Wang Wang 2 motorbikes gehuurd voor 4 dagen. We hebben besloten de Loop omgekeerd te rijden dan iedereen doet, zo hadden we het lange rechte stuk over de “snelweg” als eerste en kon ik oefenen. Na mijn testrondje, wat ik netjes volbracht met 20km/u, zag Niels de bui al hangen en bereidde zich voor op een LANGE dag want we zouden zeker 145km af moeten leggen.
Eenmaal op de weg werd de inmiddels bereikte 40km/u al gauw 50km/u en ging het zo lekker dat we samen lekker scheurden met 60km/u! Na 105km sloegen we af het National park in en werd de omgeving sprookjesachtig. Prachtige bergen, bossen en kleuren om ons heen. Helaas af en toe gestoord door wat elektriciteitslijnen maar goed hè, laten we blij zijn dat ze de mensen hier ook van elektriciteit voorzien!
Omdat het zo lekker ging hebben we de eerste dag meteen 185km afgelegd en kwamen we samen met Eduard, een Franse jongen die we onderweg tegenkwamen, vlakbij de Konglor Cave een prachtig guesthouse gevonden. We wilden meteen nog een extra nacht blijven omdat de omgeving schitterend was.
Dag 2 hebben we dus alleen een bezoekje gebracht aan de Konglor cave welke echt bijzonder was. Met een bootje gingen we met z’n drieën en 2 gidsen de grot in. Donker en alleen maar onze hoofdlampjes, magistrale weerspiegelingen in het water van de rotswanden, die natuurlijk niet op de foto vast te leggen waren. Een aantal keren uit de boot moeten springen omdat we vast zaten op wat rotsen en uiteindelijk aan de andere kant uitgekomen. Een paradijs zo mooi en rustgevend dat het er was. Daarna natuurlijk dezelfde weg weer terug door de grot en wij waren goed op tijd want hebben zeer weinig toeristen gezien en hadden het gevoel dat we alleen in de grot waren. De rest van de dag hebben we weinig gedaan en vooral genoten van de stilte en rust om ons heen!
Dag 3 was een heftige. Beginnend met normale weg die na 70km overging in een stoffige weg met hobbels en gaten waar je U tegen zegt. We hadden het geluk dat de wind goed stond en we weinig vrachtverkeer tegenkwamen maar ondanks dat waren we 2 bruine stofpoppetjes toen we weer op de normale weg waren. Onze armen trilden nog net niet van het stuur af en onze billen waren na de totaal 155km gevoelloos. Toch was het echt een prachtige rit waar we enorm van genoten hebben. Vooral dat we in het guesthouse de enige gasten waren, heerlijk hebben gekletst met de jongen die er werkte en zijn Engels aan het oefenen was, een kampvuur hadden en een bed waar we overdwars ook op hadden kunnen slapen maakte onze dag compleet!
De 4e en laatste dag waren we dus goed uitgerust om de laatste kilometers af te leggen. Dit ging over “normale” wegen maar langs een aantal prachtige grotten. Natuurlijk was de grot waar we voor moesten betalen totaal niet de moeite waard en de kleine verderop des te mooier. De laatste op de weg konden we geen ingang van vinden maar een lokaal opaatje wat niet al te vrolijk keek, bracht ons erheen, waarna wij hem $1,50 hebben gegeven. Voor ons niet veel en voor hem waarschijnlijk een goudmijn op een dag! Onze tocht zat erop, na ruim 485km kunnen we zeggen dat we inmiddels dol zijn op motorrijden!! En natuurlijk ben ik apetrots dat ik het lef heb gehad om zelf te rijden en dit ook nog eens zonder kleerscheuren heb volbracht. Eigenlijk helemaal niets voor mij want mijn naam blijft Danielle en daar gebeurd normaal gesproken altijd wel iets mee onderweg. Dit keer niet en ik ben er heel trots op!!

Ow ja, om op wat vragen van de vorige keer terug te komen over mijn wond….het gaat redelijk. Hij is denk ik aan het helen maar ziet er nog steeds voor mijn idee beroerd uit, ik blijf hopen dat het mooier wordt maar geen zorgen lieve mensen!!

Na onze onbeschrijflijke trip op de motor heeft onze weg zich vervolgd per lokale bus via Paksan naar Phonsavan. Dit ligt in het noordoosten van Laos. Vanaf Paksan ga je de bergen in en dit gaat over een slingerweg die inmiddels al aardig aan kant is gemaakt. Waarschijnlijk vanwege de aanleg van een stuwmeer. Er wordt gezegd dat de rit zo’n 10uur in beslag neemt maar wij waren de gelukkigen die er nog geen 6uur over hebben gedaan. Welliswaar in een bus volgestopt met 30 locals die bijna bij Niels op schoot zaten maar dat hinderde niet!
In Phonsavan hebben we het MAG-center bezocht waar we een documentaire hebben gezien over het opruimen van de UneXploded Ordnance. Er worden nog steeds onschuldige mensen in hun rijstveld of op de wegen geschaad door nog niet ontplofte bommen uit de “Secret” War. In Nederland noemen we dat de Vietnam Oorlog en Laos is toen meer gebombardeerd dan Vietnam. MAG is een organisatie die helpt bij het opruimen/verwijderen van deze UXO’s.
Morgen gaan we een aantal toeristische plaatsen bezoeken, per motor uiteraard want daar zijn we van gaan houden, die volledig geruimd zijn maar die nog vol staan met kruiken waarvan men het exacte gebruik en jaartal van plaatsing nog steeds niet weet. Het wordt ook wel de vlaktes der kruiken genoemd. Als we hier zijn geweest krijgen we ’s middags een Lao Massage van een blinde man. Hij is blind geraakt door een UXO en heeft zich gespecialiseerd in masseren met behulp van gedoneerd geld via een organisatie. Om ons steentje bij te dragen gaan wij eens kijken hoe goed deze man kan masseren zonder iets te zien.

Onze weg gaat daarna door naar het midden van Laos, Inmiddels kunnen wij met zekerheid zeggen dat Australië ons hart heeft gestolen en nu Laos ook! Wij willen hier absoluut nog eens naar terug!!