Crossing the border to Thailand

Na een lange avontuurlijke busrit over de nachtelijke wegen van Laos, waarover ik jullie zo zal vertellen, zijn we in Thailand…wees gerust, wij zijn ongedeerd!

Ik zal bij het begin beginnen. In Vientiane konden wij dinsdag op het Thaise consulaat terecht. Nog voor openingstijd (8.30u) kwamen we aan en stond er al een rij van ruim 100 mensen. Achteraan gesloten en toen de hekken openden stroomde de rij naar binnen. Met nummer 99 en 101 hebben wij plaatsgenomen op de plastic stoeltjes en begon het wachten. 2 uur later mochten wij ons paspoort met ingevuld formulier afgeven en konden we naar het volgende loketje om te betalen. Na hier ook weer een half uur gezeten te hebben liepen we, na betaling van 2000 THB, met onze bon naar buiten om hier de volgende dag weer terug te komen.
Zo gezegd, zo gedaan…nog wat sightseeing op de fiets door Vientiane en de volgende dag zijn we ’s middags weer naar het consulaat gefietst. Dit keer hadden we nummer 77 en 78, we gaan vooruit!! Na een half uurtje wachten stonden we alweer buiten, MET ons paspoort en Thais visum erin voor 60 dagen! Gauw op de fiets gesprongen naar de Lao Immigration Office om ons visum van Laos te verlengen. Formulieren ingevuld, iets teveel betaald maar daardoor wel de volgende ochtend ons paspoort alweer klaar. Dit hebben we opgehaald en zijn meteen die middag in de minivan naar Vang Vieng gegaan. Hier een nachtje gebleven om de volgende dag naar Luang Prabang te reizen. Normaal is dit een ritje van hooguit 6uur, we hebben hem al eerder gemaakt de andere kant op. Dit keer hadden we een chauffeur die absoluut niet uit Laos kwam want hij reed als een slak. We hebben er 8uur over gedaan in plaats van 6 uur en dat met maar heel weinig beenruimte…echt heerlijk!

In Luang Prabang zijn we 1 nacht gebleven. Niels voelde zich niet zo lekker dus is op bed voor de tv gaan hangen en ik heb de avond en volgende ochtend met Nic, onze Laotiaanse vriendin, doorgebracht. Ze was zo blij me weer te zien en zei dat het voelt alsof ze me al heel lang kent. ’s Avonds gewoon lekker zitten kletsen bij haar in de winkel en de volgende ochtend samen op de motorbike het dorp in. Ze wilde wat informatie over sjaals en sieraden, prijzen etc, zodat ze weet wat ze in haar winkel kan vragen voor prijzen. Zij deed dus alsof ze mijn gids was en ik moest dan net doen of ik dingen ging kopen en zo achter de prijzen komen. Ze was me ontzettend dankbaar en we hadden een super gezellige ochtend. Rond de lunch hadden we met Niels afgesproken en hebben wij Nic meegenomen om te lunchen. Dit wilde ze natuurlijk niet maar wij stonden erop. Eenmaal terug in haar winkel kregen we nog allebei een klein tasje met kadootjes wat we pas in de bus mochten openmaken, zo lief!
We hebben afscheid genomen en zijn naar ons guesthouse gegaan waar we gewacht hebben op onze pickup. Helaas werd het maar later en later dus zijn we het maar eens gaan vragen en werden zeer schaapachtig aangekeken. Gelukkig kwam er niet veel later een tuktuk en bleek de jongen die alles geregeld had op het busstation op ons te staan wachten…
We hebben de spullen in de bus gedropt en mochten erin om een plekje te zoeken. Een grote bus met maar 15 personen erin die naar de grens moesten. We konden dus lekker languit met de stoelen achterover gaan liggen.
Na 2 uur lagen we wat te doezelen en muziek te luisteren toen er opeens keihard geremd werd en geschreeuwd door de bus en daarop volgde een harde klap. De chauffeur en 2e chauffeur rende de bus uit en wij bleven verdwaasd zitten. Wat bleek…er was een tegemoetkomende motorbike die dacht nog even voor de bus te kunnen afslaan naar zijn huis. De buschauffeur had dit zien aankomen en was al gaan remmen maar kon het niet voorkomen dat hij de motor raakte. Op de rechtervoorbumper was de knal geweest. Iedereen de bus uit en toen begon het wachten. De man die aangereden was werd het huis binnen gebracht en bleek een hele oude man te zijn maar hij was wel ok, meer geschaafd en geschrokken. Wij moesten wachten op de politie, toen die er was en de nodige foto’s van de situatie gemaakt waren, werd er met spuitbus een tekening van het ongeval op de grond gemaakt en kon de bus en de motorbike verzet worden. Toen was het natuurlijk nog niet afgehandeld want toen moesten de formulieren ingevuld worden en de verzekeringsmaatschappij moest er ook nog bijkomen. Uiteindelijk hebben we bijna 2 uur staan wachten in het donker naast onze beschadigde bus en drong het tot ons door dat we wel van geluk mochten spreken dat onze bus verder niet gespind was of in de greppel beland!
Een meisje dat Thais sprak, redelijk hetzelfde als Lao, heeft de buschauffeur wel even duidelijk gemaakt dat hij nu niet als een debiel moest gaan rijden om de tijd in te halen haha!

De verdere busrit is goed verlopen, we hebben geslapen en in de ochtend heb ik me vooral gefocust op de weg om niet groen te zien van misselijkheid. In Huay Xai met de tuktuk naar de boot, met de boot naar de Thaise kant van de Mekong en daar vervolgens de stempel dat we het land binnen zijn! Yes we hebben het gehaald!! We zijn met de tuktuk naar het busstation gegaan en zaten voor $2 p.p. in de lokale bus voor 2 uur naar Chaing Rai. Hier hebben we een guesthouse gevonden waar we nu heerlijk op bed liggen bij te komen van een bijzondere reis naar Thailand. We hadden al zo’n voorgevoel dat het niet vlekkeloos zou verlopen. Maar nogmaals, met ons is alles prima en we gaan nu onze route door Thailand verder uitstippelen!!